Pri po kaj N-o

Amuza afero, la "po" afero.
Ju pli mi legas pri ĝi, des pli mi confuziĝas.

Nu, mi uzos kelkajn Eva-ojn kaj kelkajn pomojn por la ekzemploj.

La PAG dirus :
"Li donis po du pomojn al Eva-oj"
pomojN : ĉar "po" rilatas al numeralo, ne al substantivo
("li donis po pomojn" ne eblas, sed "li donis pomojN po du")

kaj "al Eva-oj", ne al ĉiu Eva-o, kio estus redunda, ĉar "po" enhavas la disdonan ideon :
"po du pomojn al Eva-oj" signifas, ke ĉiu Eva-o ricevis du pomojn.
(Kvankvam mi ofte legis "po x aĵoj al ĉiu esto", do finfine dependas ĉu la kutimo aŭ la logiko estas leĝo, ĉar ambaŭ tre ofte malsamas)

Male la PMEG dirus :
"Li donis po du pomoj al Eva-oj"
-(Por miaj kvar infanoj mi aĉetis dek du pomojn, kaj al ĉiu el la infanoj mi donis po tri pomoj.[FE.14] (PMEG)
-(Tie estis viro tre altkreska, kiu havis sur la manoj kaj sur la piedoj po ses fingroj.[Sm2.21] (PMEG)

Mi legis en "Lingvaj Babilaĵoj" (A. Cherpillod), ke la Fundamento kaj LLZ (krom unu escepto) uzis la nominativon.

Laŭ propra sento, mi opinias, ke la PAG sinteno estas pli logika
Sed... pri pomoj...

de Eva al MacIntosh, trapasante Wilhelm Tell (fama sviza pomĉasisto),
oni ĉiam rajtas demandi sin, ĉu...