Pri po kaj N-o

Amuza afero, la "po" afero.
Ju pli mi legas pri ĝi, des pli mi confuziĝas.

Nu, mi uzos kelkajn Eva-ojn kaj kelkajn pomojn por la ekzemploj.

La PAG dirus :
"Li donis po du pomojn al Eva-oj"
pomojN : ĉar "po" rilatas al numeralo, ne al substantivo
("li donis po pomojn" ne eblas, sed "li donis pomojN po du")

kaj "al Eva-oj", ne al ĉiu Eva-o, kio estus redunda, ĉar "po" enhavas la disdonan ideon :
"po du pomojn al Eva-oj" signifas, ke ĉiu Eva-o ricevis du pomojn.
(Kvankvam mi ofte legis "po x aĵoj al ĉiu esto", do finfine dependas ĉu la kutimo aŭ la logiko estas leĝo, ĉar ambaŭ tre ofte malsamas)

Male la PMEG dirus :
"Li donis po du pomoj al Eva-oj"
-(Por miaj kvar infanoj mi aĉetis dek du pomojn, kaj al ĉiu el la infanoj mi donis po tri pomoj.[FE.14] (PMEG)
-(Tie estis viro tre altkreska, kiu havis sur la manoj kaj sur la piedoj po ses fingroj.[Sm2.21] (PMEG)

Mi legis en "Lingvaj Babilaĵoj" (A. Cherpillod), ke la Fundamento kaj LLZ (krom unu escepto) uzis la nominativon.

Laŭ propra sento, mi opinias, ke la PAG sinteno estas pli logika
Sed... pri pomoj...

de Eva al MacIntosh, trapasante Wilhelm Tell (fama sviza pomĉasisto),
oni ĉiam rajtas demandi sin, ĉu...

Subjektiva lingva reviziismo

En la komenco estis la gramatiko.
Poste venis la vortoj,
kaj ankaŭ la vortfarado, la vortordo, la vortafiksumado, kaj tiel plu.

Tiam naskiĝis ESPERANTO,
far LLZ
la tiama tutmondesperantigonto

- Do, la mondo senesperiĝas,
sed ĝi esperantiĝas.
(ĉu ĝi reesperiĝos ?)

ĉu K, ĉu Ĥ ?

-Saluton oldulo ! Ĉu bone ?
-Saluton junulo ! Jes, dankon.
-Oldulo, diru al mi,
ĉu vi ankoraŭ estas anarĥisto ? ;-)
-Jes, knabeto ! mi estas ankoraŭ anarĥisto.
Sed vi povas pripensi min, kel anarkiston, se vi havas etikan problemon pri la “ĥ”.
-Dankon oldulo !
Kaj vivu anarĥio
Kaj vivu Esperantujo !

-Diru al mi junulo, ĉu vi estas naciisto ?
-Fikfek ne, avĉjo !
-Mi ŝercis, bubaĉo ! ;-)

Eltiraĵo el la revuo “Kvincentjara Esperanto”
(2387 - septembro)

Afiksa memstareco

“Ulego mia ! Inda kvazaŭido de mia praeco !
Duonduopo de mia adado !
Kiam via umaĵo ekĉeis al mi, mi eke
hmis, poste ohois, iom ahais,
jen bais, jen eheis, eble eĉ ejis
aŭ hihiis, jen kaj jen hurais,
tiam kaj iam papais, sed neniam fufufuis.
Doas, ke tia umaĵo ne endigas,
ke oni veu aŭ huju, ĉu ?
Kial, pro la ecoj de la aĵo,
fiule beaĉi aŭ ojaĉi kiel
fineniindulaĉo ?...”

Claude Piron (citita de A. Cherpillod en: “Lingvaj Babilaĵoj”)

Iutage

La tempo pasas
La vivo fuĝas
Iutage oni ekdormas
Kaj morte oni vekiĝas.

Amrakonto

La frenezon mi amoras
Sed la morto min babilĉarmas
La frenezo tre ĵaluzas
Sed la morto tre volemas
La frenezo iafoje dubas,
Sian sukceson la morto certas.

Transiro

Ni transiris fajrajn riverojn
Ni transiris sennomajn dezertojn
Ni restadis en ombraj lokoj
Ni restadis en lumaj lokoj
Kaj ni revenis nian silenton
Kaj ni revenis nian sensencon