ĉu K, ĉu Ĥ ?

-Saluton oldulo ! Ĉu bone ?
-Saluton junulo ! Jes, dankon.
-Oldulo, diru al mi,
ĉu vi ankoraŭ estas anarĥisto ? ;-)
-Jes, knabeto ! mi estas ankoraŭ anarĥisto.
Sed vi povas pripensi min, kel anarkiston, se vi havas etikan problemon pri la “ĥ”.
-Dankon oldulo !
Kaj vivu anarĥio
Kaj vivu Esperantujo !

-Diru al mi junulo, ĉu vi estas naciisto ?
-Fikfek ne, avĉjo !
-Mi ŝercis, bubaĉo ! ;-)

Eltiraĵo el la revuo “Kvincentjara Esperanto”
(2387 - septembro)

Afiksa memstareco

“Ulego mia ! Inda kvazaŭido de mia praeco !
Duonduopo de mia adado !
Kiam via umaĵo ekĉeis al mi, mi eke
hmis, poste ohois, iom ahais,
jen bais, jen eheis, eble eĉ ejis
aŭ hihiis, jen kaj jen hurais,
tiam kaj iam papais, sed neniam fufufuis.
Doas, ke tia umaĵo ne endigas,
ke oni veu aŭ huju, ĉu ?
Kial, pro la ecoj de la aĵo,
fiule beaĉi aŭ ojaĉi kiel
fineniindulaĉo ?...”

Claude Piron (citita de A. Cherpillod en: “Lingvaj Babilaĵoj”)

Iutage

La tempo pasas
La vivo fuĝas
Iutage oni ekdormas
Kaj morte oni vekiĝas.

Amrakonto

La frenezon mi amoras
Sed la morto min babilĉarmas
La frenezo tre ĵaluzas
Sed la morto tre volemas
La frenezo iafoje dubas,
Sian sukceson la morto certas.

Transiro

Ni transiris fajrajn riverojn
Ni transiris sennomajn dezertojn
Ni restadis en ombraj lokoj
Ni restadis en lumaj lokoj
Kaj ni revenis nian silenton
Kaj ni revenis nian sensencon